dag 21,22 & 23, 22, 23 en 24 februari

Team africare dag 21,22 & 23, 22, 23 en 24 februari

Het is een tijdje geleden dat we wat geschreven hebben, sorry daarvoor maar we hebben helaas minder Wifi dan tijdens de reis. We moesten een traantje laten bij het vertrek van het paradijsje de Zebrabar. We weten niet of dit door de rekening kwam die we ’s ochtends kregen of door de schitterende locatie waar de Zebrabar gevestigd is. We zouden deze dag gaan reizen naar de laatste bestemming in Senegal. Aangezien ons beestje heel erg te lijden heeft gehad de afgelopen tijd hadden we besloten om de ‘’veilige’’ asfalt route te nemen. Het duurde misschien een uur langer dan de andere mogelijke routes maar we zijn zo ver gekomen dan willen we Gambia natuurlijk ook redden. 4 uur lang reden we dwars door Senegal heen zonder enkele problemen. Tot dat we op een weg kwamen dat meer weg had van een maanlandschap dan van een asfalt weg. Laten we zeggen dat het een asfalt weg was met gaten in de weg zo diep als de decolleté van Pamela Anderson.
Maar ook deze hindernis kon ons beestje, met als piloot Mathijs, gemakkelijk ontwijken.
30 km verder waren we eindelijk weer op een gangbaar asfalt weg beland. Het liefst hadden we de weg gekust maar het asfalt was zo warm dat je lippen aan de teer zou plakken.

Helaas viel na deze route de navigatie uit van Guus van team Patrol. Eigenlijk ook wel een keer leuk hoor, zo blind op de navigatie volgen 2 en een halve week lang hadden we ook wel een beetje gehad. Intussen begon het donker te worden dus moesten de weg maar vragen. Na 2 uur zoeken en rondvragen kwamen we eindelijk aan bij onze laatste bestemming in Senegal. Daar aangekomen moesten we in een vieze kamer slapen met sprinkhanen zo groot als je hand. Gezellig met z’n allen spaghetti gegeten want we hadden krachtvoer nodig om de volgende dag te wachten bij de grens van Gambia. Dit kon wel weer lang gaan duren..

Ons was duidelijk gemaakt dat we om 10 uur bij de grens van Gambia moesten zijn. Niet iedere groep sliep op het verblijf waar we de nacht daarvoor sliepen. De andere groep dacht namelijk dat we er om 12 uur moesten zijn. Je wordt na een tijdje wel handig in wachten hoor. Je gaat gewoon zitten en voor je uit staren. Niemand kan je echt duidelijk vertellen waar je nu eigenlijk echt op wacht maar je weet wel dat je na een aantal uur de grens over ben. Het bord waar ‘The Gambia’ op stond zagen we al. Nou de details waarop we moesten wachten zal ik jullie besparen want daar zijn we zelf ook nooit achter gekomen. Wel werden de high-fives gegeven omdat we eindelijk in het land waren gekomen waar we de komende 7 weken gaan wonen en stage lopen. Na de grens moesten we nog 50 km rijden naar ons verblijf in Gambia. Dit was niet ons verblijf waar we de komende 7 weken gaan verblijven. Na weer een uur gewacht te hebben in de brandende zon konden we eindelijk met de ferry mee om de rivier over te steken. Ondanks dat het een kick gaf om in Gambia te rijden was onze energie nu wel echt een beetje op aan het raken. Maaaaaaaar 50 km later zagen we een mooi zwembadje bij het verblijf met uitzicht op de rivier. Zelfs zonder eerst een koude versnapering te kopen sprongen we direct het verkoelende water in. Hmmmmm, hier bleven we nog wel eventjes zitten.

We kwamen er al snel achter dat de mensen uit Gambia ontzettend vriendelijk zijn. Daar heerlijk genoten te hebben van een biertje en een zwoele avond aan het water waren we de volgende dag weer helemaal opgeladen om te vertrekken.

De volgende dag was voor ons en voor heel GFA D-day. Dit was de dag van de aankomst op de eindbestemming. Eigenlijk drong dit nog niet echt door bij ons totdat we er aankwamen. Gelukkig konden we tijdens de reis naar de eindbestemming nog genieten van de Afrikaanse natuur om ons heen. Bij het dorp aangekomen stond de lokale bevolking van ons dorp al op te wachten. Kinderen die met de auto mee renden, ouders die maar bleven zwaaien, mensen die riepen ‘’ Welcome to Gambia my friend’’ een warm welkom was het zeker! Na 2 kilometer lang zwaaien reden we de compound binnen wat voor GFA de eindbestemming is. Diezelfde kick die we hadden bij de overgang van de grens van Gambia was terug maar dan keer 2. We made it!! Die onverwoestbare Transit had ons geen moment in de steek gelaten en iedereen is veilig aangekomen in Tanji. Na iedereen gefeliciteerd te hebben kregen we een optreden van de plaatselijke fanfare en een Afrikaanse trommelband. ’s Avonds maar even in de stad Senegambia kijken om een hapje te eten. Hier troffen we ontzettend veel toeristen aan wat voor ons eventjes wennen was. Na 3 weken nauwelijks toeristen gezien te hebben waren er hier meer toeristen op straat dan lokale bevolking. Heerlijk hapje gegeten en nog gezellig wat gedronken met een groot deel van team geel. Het was een mooie avond geworden. Eerste avond in Tanji en Senegambia belooft veel goeds voor de aankomende periode.

Mooi onthaal en een mooie dag. Onze stage kan beginnen!

Tot zo ver Adiosss Amigo’s! Groetjes Team Africare, Robert Vinke, Sven van Pol, Zenzel Broweleit en Mathijs van Heemst