Team africare dag 14 & 15, 15 & 16 februari
Door: Team afrivare
Blijf op de hoogte en volg Africare
19 Februari 2014 | Marokko, Tarfaya
Team africare dag 14 & 15, 15 & 16 februari
Dag 14 hadden we een rustdag in Hotel Barbas. Deze dag hebben we onze auto moeten schorsen en de verzekering voor Mauritanië geregeld. We hebben nog even genoten van het luxe leventje in het hotel, warme douche, live voetbal, lekker gegeten en een gezellige avond. De volgende ochtend zouden we om 6 uur vertrekken naar Mauritanië, maar eerst moesten we nog de grens over. Voor dit land is het erg handig om een gids in handen te nemen en dus had Jan Huizinga dit voor ons geregeld.
In konvooi met de gids voorop reden we naar de grens van Marokko naar ‘niemandsland’. We waren keurig om half 8 gearriveerd maar de grens ging pas om 9 uur open. Het is niet vergelijkbaar met de grenzen tussen bijvoorbeeld Nederland en België. Gelukkig waren we zo vroeg gearriveerd dat we vooraan in de rij mochten staan en gelijk om 9 uur de grens over mochten. Hier wisten we nog niet wat voor lange dag dit zou gaan worden. De overgang van de Marokkaanse grens naar ‘niemandsland’ ging eigenlijk vrij voorspoedig. Het duurde misschien anderhalf uur maar achteraf viel dat nog alles mee met de overgang van ‘niemandsland’ naar Mauritanië.
‘Niemandsland’ is een route van 5 km waar geen weg is en je je auto moet laten balanceren op verschillende uitstekende rotsen op de zandpaden. Natuurlijk was dit voor de Transit een koud kunstje. We hebben met veel afschuw gekeken naar ‘niemandsland’. Overal zie je autowrakken, afval, auto-onderdelen, banden maar vooral troep. We verbaasden ons over het feit dat er geen asfalt weg is neergelegd en dat zelfs vrachtauto’s deze route moeten nemen. Maar met een leuk muziekje op leek het weer net een computerspelletje. Uiteindelijk kwamen we veilig aan bij de grens van Mauritanië.
Mauritanië……. Op twee na armste land van de wereld. Dat was meteen duidelijk toen we daar aan kwamen. Auto’s werden geparkeerd, sloffen sigaretten aangeboden voor €1,20 per pakje en overal om je heen ligt afval. Voor het eerst dit jaar werden er foto’s en vingerafdrukken gemaakt voor de visums. Je zal denken dat dit binnen een uur gepiept kan zijn maar een tandje harder lopen zit er bij de Mauritaniër niet in. We mochten per 6 naar binnen om een foto en een vingerafdruk te maken. Ondertussen werd er wat thee klaar gemaakt voor het personeel en was het voor hun een gezellig theekransje geworden. Daar sta je dan met 6 personen te wachten totdat iemand wat tegen je gaat zeggen wat je moet doen. Alles heel kortaf maar er was zeker geen haast. Na ongeveer 45 minuten waren de eerste 6 foto’s gemaakt en kon de volgende groep. Ik kan me herinneren dat ik bij de Fotoklein in Nederland ongeveer 2 minuten binnen ben geweest en maar liefst 12 pasfoto’s had meegekregen. Na het visum geregeld te hebben konden we onze stempel op gaan halen bij een gebouw iets verder op. Daar werden weer je gegevens gecontroleerd en waren het alles behalve vriendelijke mensen. Helaas hadden de douaniers voor het afstempelen een gebed en moesten sommige weer 15 minuten langer wachten. Zenzel moest met zijn paspoort en autopapieren de Transit invoeren in Mauritanië. Zoals gebruikelijk in Mauritanië duurde dit ook erg lang. Misschien klinkt het niet zo lang voor de lezer maar we hebben in totaal 11 uur erover gedaan om de grens over te komen. In totaal moesten we met 19 auto’s de grens over dus reken maar uit.. We zijn in ieder geval wel bruin geworden van het wachten in de heerlijke zon.
Op de grens stonden 3 legerauto’s te wachten met mitrailleur op het dak en wij waren al aan het filosoferen of dat onze beveiliging zou worden. Om 5 uur toen iedereen eindelijk de grens over was bleek dat inderdaad het geval. Één auto voorop, één in het midden en één achteraan. Wij hadden de mazzel dat we achter de middelste reden en dus onze ogen uitkeken op wat er voor ons reed. Natuurlijk zijn hier wat filmpjes van gemaakt! Na 50 km gereden te hebben en verbaasd over het landschap en de hutten hier waar mensen in wonen, kwamen we aan bij ons pension. Een gebouw midden in de woestijn. Hier worden we ook bewaakt door het leger en verblijven we twee nachten. Na een overheerlijk diner van rijst met vis zullen we zo ons mandje in gaan om morgen een Autovak school te gaan bezoeken. Hier zullen we de computers afgeven die we hebben meegenomen.
Voor nu, Adios! Tot het volgende avontuur.
Team africare, Sven van de Pol, Mathijs van Heemst, Zenzel Broweleit en Robert Vinke
Dag 14 hadden we een rustdag in Hotel Barbas. Deze dag hebben we onze auto moeten schorsen en de verzekering voor Mauritanië geregeld. We hebben nog even genoten van het luxe leventje in het hotel, warme douche, live voetbal, lekker gegeten en een gezellige avond. De volgende ochtend zouden we om 6 uur vertrekken naar Mauritanië, maar eerst moesten we nog de grens over. Voor dit land is het erg handig om een gids in handen te nemen en dus had Jan Huizinga dit voor ons geregeld.
In konvooi met de gids voorop reden we naar de grens van Marokko naar ‘niemandsland’. We waren keurig om half 8 gearriveerd maar de grens ging pas om 9 uur open. Het is niet vergelijkbaar met de grenzen tussen bijvoorbeeld Nederland en België. Gelukkig waren we zo vroeg gearriveerd dat we vooraan in de rij mochten staan en gelijk om 9 uur de grens over mochten. Hier wisten we nog niet wat voor lange dag dit zou gaan worden. De overgang van de Marokkaanse grens naar ‘niemandsland’ ging eigenlijk vrij voorspoedig. Het duurde misschien anderhalf uur maar achteraf viel dat nog alles mee met de overgang van ‘niemandsland’ naar Mauritanië.
‘Niemandsland’ is een route van 5 km waar geen weg is en je je auto moet laten balanceren op verschillende uitstekende rotsen op de zandpaden. Natuurlijk was dit voor de Transit een koud kunstje. We hebben met veel afschuw gekeken naar ‘niemandsland’. Overal zie je autowrakken, afval, auto-onderdelen, banden maar vooral troep. We verbaasden ons over het feit dat er geen asfalt weg is neergelegd en dat zelfs vrachtauto’s deze route moeten nemen. Maar met een leuk muziekje op leek het weer net een computerspelletje. Uiteindelijk kwamen we veilig aan bij de grens van Mauritanië.
Mauritanië……. Op twee na armste land van de wereld. Dat was meteen duidelijk toen we daar aan kwamen. Auto’s werden geparkeerd, sloffen sigaretten aangeboden voor €1,20 per pakje en overal om je heen ligt afval. Voor het eerst dit jaar werden er foto’s en vingerafdrukken gemaakt voor de visums. Je zal denken dat dit binnen een uur gepiept kan zijn maar een tandje harder lopen zit er bij de Mauritaniër niet in. We mochten per 6 naar binnen om een foto en een vingerafdruk te maken. Ondertussen werd er wat thee klaar gemaakt voor het personeel en was het voor hun een gezellig theekransje geworden. Daar sta je dan met 6 personen te wachten totdat iemand wat tegen je gaat zeggen wat je moet doen. Alles heel kortaf maar er was zeker geen haast. Na ongeveer 45 minuten waren de eerste 6 foto’s gemaakt en kon de volgende groep. Ik kan me herinneren dat ik bij de Fotoklein in Nederland ongeveer 2 minuten binnen ben geweest en maar liefst 12 pasfoto’s had meegekregen. Na het visum geregeld te hebben konden we onze stempel op gaan halen bij een gebouw iets verder op. Daar werden weer je gegevens gecontroleerd en waren het alles behalve vriendelijke mensen. Helaas hadden de douaniers voor het afstempelen een gebed en moesten sommige weer 15 minuten langer wachten. Zenzel moest met zijn paspoort en autopapieren de Transit invoeren in Mauritanië. Zoals gebruikelijk in Mauritanië duurde dit ook erg lang. Misschien klinkt het niet zo lang voor de lezer maar we hebben in totaal 11 uur erover gedaan om de grens over te komen. In totaal moesten we met 19 auto’s de grens over dus reken maar uit.. We zijn in ieder geval wel bruin geworden van het wachten in de heerlijke zon.
Op de grens stonden 3 legerauto’s te wachten met mitrailleur op het dak en wij waren al aan het filosoferen of dat onze beveiliging zou worden. Om 5 uur toen iedereen eindelijk de grens over was bleek dat inderdaad het geval. Één auto voorop, één in het midden en één achteraan. Wij hadden de mazzel dat we achter de middelste reden en dus onze ogen uitkeken op wat er voor ons reed. Natuurlijk zijn hier wat filmpjes van gemaakt! Na 50 km gereden te hebben en verbaasd over het landschap en de hutten hier waar mensen in wonen, kwamen we aan bij ons pension. Een gebouw midden in de woestijn. Hier worden we ook bewaakt door het leger en verblijven we twee nachten. Na een overheerlijk diner van rijst met vis zullen we zo ons mandje in gaan om morgen een Autovak school te gaan bezoeken. Hier zullen we de computers afgeven die we hebben meegenomen.
Voor nu, Adios! Tot het volgende avontuur.
Team africare, Sven van de Pol, Mathijs van Heemst, Zenzel Broweleit en Robert Vinke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
